Op technisch vlak werd gekozen voor een PHH-versie (eerste trap met vastebrandstofmotoren (P=poeder), de tweede en derde trap met vloeibarebrandstofmotoren (H=waterstof)) waardoor:
- de synergie met de draagraket VEGA worden gemaximaliseerd door een voor de beide draagraketten gemeenschappelijke motor (P-120) te ontwikkelen die met vaste brandstof wordt bestuurd.
- een meer moduleerbare Ariane 6 mogelijk wordt in twee versies, te weten de Ariane-62 met twee hulpboosters voor institutionele missies en de Ariane-64 met vier hulpboosters voor commerciële missies. Naargelang de versie kan de nieuwe draagraket satellieten van vijf of tien en een halve ton in een geostationaire baan brengen.
De ontwikkeling van het lanceringssysteem Ariane 6 bevindt zich nu in haar eindfase, terwijl de ontwikkeling, de productie en de precommercialisering van de eerste reeks van 14 draagraketten Ariane-6 van start zijn gegaan. Het volledige programma heeft wel vertraging opgelopen door technische (gelinkt aan nieuwe technologische ontwikkelingen) of menselijke (zoals de staking van 2017 in Guyana of de Covid-19 gezondheidscrisis) problemen. De oorspronkelijk in juli 2020 geplande kwalificatievlucht wordt nu in het tweede trimester van 2022 verwacht.